De film Louder! So I can hear you is een documentaire roadmovie. Zes jaar geleden overleed de vader van regisseur Laura Bokhoven. Sindsdien is zij altijd op zoek naar waar zij zijn aanwezigheid kan voelen ondanks zijn fysieke afwezigheid.
Onlangs verhuisde de Tsjechische fotografe Sarka Kastnerova naar Amersfoort. Tijdens 033Fotostad laat zij voor het eerst in Nederland haar werk zien, met name portretten van een INTERNATIONALE VOEDSELBEURS.
‘Het is niet mijn lichaam, maar wel mijn ziel.’
De beelden bestaan veelal uit analoge foto’s, die ik afdruk in mijn doka. In het donker ontstaan de associaties die ik weer meeneem het licht in. Daar werk ik verder aan de foto’s, door elementen toe te voegen, of delen te verwijderen. Zo versterken de gebruikte technieken de uiteindelijke lading van de beelden. 
Roel Heijmans is kunstenaar, wiens werk onderdeel uitmaakt van de kunstuitleencollectie van Special Arts.
Roel is afgelopen jaar begeleid door fotograaf 
Hans Lemmerman en Inge van Run vormen Het Wilde Oog. Het Wilde Oog maakt vanaf 2000 de sprong van cultureel erfgoed naar kunst en vormgeving met Spakenburg als epicentrum. 
De tot theatermakers opgeleide Hans Lemmerman en Inge van Run doorbreken een traditionele benaderwijze door vrouwen in klederdracht en vissers te mixen met kunst van nationale en internationale signatuur. Van Mondriaan, Rietveld, Armando tot Kounellis, Tony Cragg en Jeff Koons.
FOTODOK is een internationale plek voor documentairefotografie in Utrecht. Sinds 2008 brengt FOTODOK urgente, onderbelichte, mooie, spannende maatschappelijk betrokken documentaire verhalen onder de aandacht van zowel een breed lokaal en nationaal als een wereldwijd gespecialiseerd publiek. Zij doet dit door middel van een divers programma met tentoonstellingen, kritische lezingen en debatten, educatie en internationale samenwerking en uitwisseling. 
In Amersfoort exposeren Baukje Rienks, Monique Langezaal, Ward Snijders en Pieter Koning, Bram Vermeer en Jenneke Visser.
‘Ik kwam, ik observeerde, ik bevroeg en ik vertelde. Ik kwam omdat het totaal onbekend was. Ik observeerde, omdat ik nog niet wist wat ik zag. Ik bevroeg, omdat ik nog niet begreep wat ik waarnam. Ik vertelde, omdat ik iets nieuws had ontdekt en het graag wilde delen. Zonder delen blijft het voor mij doelloos’. – Eva
ESTONIA TWENTYTHREE is een creatief onderzoeksproject met als focus de generatie Esten die in 1991 zijn geboren. Twentythree staat voor de jaren van de onafhankelijkheid van Estland en de leeftijd van de generatie uit 1991. Als studente aan de Willem de Kooning academie heeft de Amersfoortse Eva van der Craats in 2013 een half jaar gewoond en fotografie gestudeerd in Tallinn. In deze installatie doet zij in beeld en tekst verslag van dit onderzoeksproject. 
Als beeldmaker en professioneel fotozwerver (1964) hou ik van mensen. Fotografeer deze dan ook het liefst. Ben geïnteresseerd in het echte verhaal achter de mens. Het pure portret maar ook een verstild Nederlands landschap krijgt zomaar mijn liefde. Beeld moet emotie oproepen en bijblijven als herinnering. Terugkerende onderwerpen in mijn autonoom werk: verstilde weidsheid, de mens op straat, verlatenheid en Texel.
In zijn interactieve werk INTERACTIVE NARRATIVES gebruikt Frans van Viegen zijn persoonlijke beelden en eigen context als een vertrekpunt voor de kijker, waarmee hij de kijker aanmoedigt om er zijn/haar eigen verhaal van te maken. Een combinatie van beeld, beweging en geluid.
De fotografie is, samen met de muziek, de pijler waarop al mijn werk gebaseerd is. Alle soorten en maten van fotografie hebben mijn belangstelling en zijn ook onderdeel van mijn werk. Van straight photograph tot collage of verfrommelde foto.
ER ZIJN, wat betekent dat nu eigenlijk. Voor kunstenaar Michiel Knaven werd een tipje van de sluier opgelicht tijdens de colleges van Jan Flameling. Hij besloot dit te onderzoeken door de dagelijkse momenten die hem doen beseffen dat hij er is, dat hij bestaat, te gaan fotograferen. Dit onderzoek nam ruim 3 jaar in beslag en resulteerde in 620 indringende foto’s.
Rob Acket (Amersfoort, 1959) wist al op jonge leeftijd dat hij fotograaf wilde worden. De magie van de donkere kamer en de foto die zich daar technisch ontwikkelt, fascineerde hem mateloos. “Plaatjes maken blijft het leukste wat er is,” aldus Rob, ondanks dat de donkere kamer heeft plaats gemaakt voor een computer.
Straat/Grote-stads-fotografie, ‘to catch the times’, is mijn eerste liefde. Later, op zoek nar ruimte wijdse landschappen met grote donkere wolkenluchten. Gebruikmakend van urban en big sky beeldtaal zijn o.a. de Living on Borrowed Time series ontstaan na een bezoek aan Sobibor waar mijn oom waar ik naar genoemd ben in 1943 is vermoord.
Autonoom fotograaf. Al direct kreeg ik de behoefte mensen te fotograferen. In mijn beginperiode (1982) kon ik de vele verzamelde boeken van de ‘Grote Fotografen’ met moeite dichtslaan. Al dat prachtige fotowerk heeft mij veel inspiratie gegeven Dit alles heeft – volgens de kenners – een eigen handschrift opgeleverd. Publicist van 4 fotoboeken. Lid: Dupho/GKF
Elias Halabi is een freelance fotograaf en exposant, gespecialiseerd in maatschappelijk gerichte fotografie gebaseerd in Bethlehem, Palestina. Halabi ontwikkelde een goede focus voor sociaal-culturele interpretaties hij studeerde sociologie/psychologie aan de Universiteit van Bethlehem.
Vivien Sansour is een landbouw specialist, schrijver, producent en fotograaf. Ze heeft gewerkt op het gebied van landbouw, met name het jaren lang documenteren van de verhalen van boeren. Vivien heeft gewerkt met boeren in Palestina, Uruguay, Mexico (Chiapas) en Italië.
Nico Brons is afgestudeerd aan de fotoacademie in Amsterdam op 18 december 2013.
Mijn naam is Cees de Vries. Ik woon sinds 2005 samen met mijn vriendin in de wijk Vathorst. Ik ben inmiddels 68 jaar en u zult begrijpen dat ik de binnenzijde van deze twee ziekenhuizen, ook gezien mijn medisch verleden aardig op het netvlies heb staan. Fotograferen doe ik al vanaf mijn 15 jaar, maar sinds mijn komst naar Vathorst is de hobby een Passie geworden. In Vathorst is ook een fotoclub opgericht met de naam ZoneV en van Fotokring Eemland ben ik naar de club in Vathorst verhuisd. Exposities van ZoneV waren te zien in de Icoon, bibliotheek Hoogland, stations traverse Amersfoort centraal en tijdens Amersfoort Fotostad.
Cees Wouda heeft zichzelf op later leeftijd omgeschoold tot fotograaf en heeft zich door zijn betrokkenheid veel activiteiten ontwikkeld tot één van de bekendere fotografen van Amersfoort. Hij fotografeert veelal de actualiteit met een voorkeur voor kunst en cultuur.
Klaas van Huizen is een onafhankelijk fotograaf en internationaal organisator/curator van foto-exposities. Na zijn fotografie studie, gevolgd door aanvullende cursussen en workshops, werkte hij lange tijd voor verschillende tijdschriften.
“Doorkijken”. Een prachtige kans om architectuur, de mensen die erin wonen en de omgeving die betekenis heeft voor Amersfoort vast teleggen. Zo’n uitdaging wil ik wel aangaan als fotograaf. Het geeft mij een kans om meerdere lagen proberen te geven aan het begrip “doorkijken”.
Sabine Keijzer maakt voornamelijk portretfoto’s, waarbij ze graag gevoel, sfeer en stijl nog mooier in beeld brengt. Wat maakt jou uniek? En hoe zie jij jezelf het liefst op foto? Haar foto’s kenmerken zich door de subtiel stralende lach. Ook zijn het vaak kinderen die ze fotografeert, die onbezorgdheid en onbevangenheid wil ze in haar foto’s vangen.
Ingeschreven bij de KvK als fotograaf in 2015. Fotograferend sinds mijn kinderjaren. Analoog, altijd op zoek naar gekke plaatjes. In het begin werkend in een kleine doka op de slaapkamer van mijn ouders waar mijn vader zijn eerste eigen kleurenprintjes uitprobeerde. Later op zoek naar baantjes bij plaatselijke fotograaf zoals Foto de Smalen op de Korte Gracht. Daar een klein jaartje mogen werken totdat de “grote baas” van weleer vond dat het genoeg was. Kostentechnisch. Later nog vaak foto’s voor Paul geschoten van bruidsparen. Dit werk later een periode voortgezet bij Jos Ruijssenaars op de Wiekslag. Hier geleerd om echt te fotograferen en om echt massa werk te verzetten in de doka. Jos had een fijn gevoel voor uitsneden en composities.
Sommige kunstenaars zeggen: “ik ga me specialiseren en daar dan heel goed in worden.” Dat kan ik bij anderen erg waarderen. Maar specialisatie lijkt voor mij niet te zijn weggelegd. Ik doe veel. En dan nog een beetje meer. Mijn projecten zwiepen heen en weer tussen hilarische beelden en performances tot aan verstilde fotografie.
Rob Steenhorst (Amsterdam 1952, gehuwd 1 zoon, woont en werkt te Leiden)
Natuur heeft mijn warme belangstelling. Ik voel me er prettig en thuis.
“Ik zie fotografie als een onderzoek naar het leven en naar mezelf. Met mijn camera beschouw ik mezelf als een soort antropoloog die onderzoek naar gevoelens en levensvragen. Er zijn een aantal thema’s die ik niet los kan laten en de kern vormen van mijn bestaan. Overleven, vrijheid en vergankelijkheid. Deze thema’s zitten vast aan mijn ziel en ik moet dit onderzoeken. Ik word gegrepen door echte verhalen waar de essentie van leven en geloof voor mij bij elkaar komen.”
Als documentair fotograaf richt Saskia Aukema zich op onderwerpen die maatschappelijk gevoelig liggen of zich zelfs in de taboesfeer bevinden, zoals maagdelijkheid op hogere leeftijd en het dragen van een gezichtssluier. Een onderdeel uit dat laatstgenoemde project won begin dit jaar een Zilveren Camera in de categorie Portretten. 
Oscar Voch is kunstenaar en fotograaf, waarbij deze laatste hoedanigheid geheel in dienst staat van de eerste.
De serie UCP is ontstaan tijdens een opname in een psychiatrisch ziekenhuis na een suïcide poging. De dag waarop ik werd overgebracht naar de gesloten afdeling was een mooie, zonnige dag. Er viel een streep ligt tussen de gordijnen door. Ik maakte een zelfportret. Mijn hoofd viel in de zwartheid van de schaduw, net zoals ik dat van binnen voelde. Het voelde fijn om te zien dat wat ik voelde op dat beeld stond. Zo ben ik door gegaan met fotograferen. Het gaf me rust om bezig te zijn met hoe ik me voelde, zonder woorden te gebruiken.
Keke Keukelaar, 1971.
Jolanthe Lalkens portretteert mensen op een integere, subtiele maar ook intense manier. In de foto’s die ze laat zien komt het onderzoek naar het portret naar voren. Waar zit de kracht en waar de kwetsbaarheid? Dit heeft geleid tot tentoonstellingen o.a in de Nieuwe Stad en Museum Flehite te Amersfoort. Voor de tentoonstelling ‘Gelaagde portretten’ is zij bezig een serie te maken over jongeren tussen de 15 en 20 jaar waarin ze de overgang van kind naar volwassen probeert weer te geven.
Carla Kogelman (1961, Raalte) is ruim 25 jaar werkzaam geweest in de theaterwereld en studeert eind 2011 af aan de Fotoacademie in Amsterdam met als specialisatie reportage, documentair en portret.
De fascinatie voor het menselijk bestaan ligt ten grondslag aan mijn portretfotografie. Het fotograferen van gezichten is mijn manier om het leven te begrijpen. Ik zie het als een poging het menselijk bestaan een gezicht te geven.
“Ik zie fotografie als een onderzoek naar het leven en naar mezelf. Met mijn camera beschouw ik mezelf als een soort antropoloog die onderzoek naar gevoelens en levensvragen. Er zijn een aantal thema’s die ik niet los kan laten en de kern vormen van mijn bestaan. Overleven, vrijheid en vergankelijkheid. Deze thema’s zitten vast aan mijn ziel en ik moet dit onderzoeken. Ik word gegrepen door echte verhalen waar de essentie van leven en geloof voor mij bij elkaar komen.”
Mujtaba Jalali (24) is geboren en opgegroeid in Iran. Zijn ouders komen uit Afghanistan, maar moesten enkele decennia geleden vluchten voor de oorlog in hun land. Mujtaba studeerde in Iran Engelse literatuur en werkte als freelance fotojournalist.
“Vorig jaar ben ik gevlucht van Iran naar Nederland. Tijdens mijn reis heb ik de ellende en de hoop gezien in de ogen van duizenden migranten. Toen 033Fotostad me vroeg om foto’s te maken voor de expositie ‘Ruth’ heb ik meteen ‘ja’ gezegd. Het is belangrijk dat we kennis maken met elkaar, de vluchtelingen en de Nederlanders. In het lied van Stef Bos is die wens mooi verwoord. Mijn fotoserie laat drie vrouwen zien met de ‘kostbaarheden’ die ze hebben meegenomen op hun lange reis door Europa.”
Deze website gebruikt cookies zodat we je de best mogelijke ervaring kunnen geven op onze website. Cookie informatie wordt in je browser opgeslagen en voeren functies uit zodat we herkennen wanneer je onze website nogmaals bezoekt. Daarnaast helpt het ons om te begrijpen welke onderdelen van de website jij het meest interessant vind. Het mooi hierbij is: alle cookies zijn anoniem!
activiteiten.
- Deze activiteit is voorbij.
Johan Bergsma “Fotoproject Respect” – Sint Joriskerk
24 oktober 2020 @ 14:30 - 16:30
€5,00
“Fotoproject Respect”, lezing door Johan Bergsma.
Inloop vanaf 14:15 uur, lezing start om 14:30 uur.
Veel mensen zijn gewond geraakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hun komst naar huis wordt daardoor getekend. Johan Bergsma heeft met het project Respect een actueel beeld geschetst van mannen en vrouwen die gewond raken tijdens militaire missies en naar huis terugkeren. Wat betekent dit voor het leven van deze militairen? Voor hun partners en gezinnen? En hoe reageert de samenleving?
Tijdens deze lezing zal Johan indrukwekkende foto’s en verhalen delen.
Johan Bergsma
Johan Bergsma, auteur en fotograaf, heeft 37 jaar bij de Koninklijke Landmacht gewerkt. Hij maakte drie uitzendingen mee en kwam er zelf goed van af. Johan merkt dat er een hoop onbegrip is in de maatschappij waar gewonde militairen mee geconfronteerd worden. Dat was de aanleiding voor dit project. Johan wil met deze 50 foto’s en verhalen laten zien wat het betekent als je als militair fysiek of mentaal gewond raakt. Ook het leven van het thuisfront staat daarna vaak op zijn kop. Terwijl juist de steun van het thuisfront cruciaal is bij het herstel van de gewonde militair.
Deze lezing hoort bij de expositie Naar huis? / Coming Home die tot en met 24 oktober te zien is in de Sint Joriskerk.